KOSOVË- DRITË QË NUK SHUHESH

Kur shpërthejnë ofshamat nga vullkani i dhembjes

Kur era shpërndan pëshpëritjet me lot,

Kur gjokset e plagosura s’tremben nga stihia e shembjes

E kjo tokë e përgjakur, na thërret ne sot.

Kur në vend të diellit zë vend errësira,

E hije të zeza tokën e mbulojnë

Kur si një fantazmë nate shtrihet mugëtira

E valët e pezmit çdo zemër kaplojnë.

Kur foshnjës së vogël n’djep nëna i këndon,

Ninullat e trimërisë,

Kur në vend t’përkëdheljeve me afsh i afron

Armët e burrërisë.

Atëherë si një shkëmb deti, ngrihet shqiptari

E me gjoks t’përgjakur, lart flamurin mban,

Atëherë n’luftë si shqipe, hidhet guximtari,

E zemra i gufon, posi një vullkan.

Atëherë dielli çan perden e errësirës,

E retë zhdavariten në qiellin e paskaj

Atëherë nga gjaku i shenjtë derdhur Nënëmirës,

Mbijnë lulëkuqet në çdo kënd e skaj.

Në këtë gjak të derdhur, ne sot të betohemi,

Oj Kosovë Nënë

Se bijtë e tu, sokola e petritë,

Jetën për ty, kemi për ta dhënë.

Kjo poezi është shkruar në vitin 1987 në Kajro gjatë studimeve, ndërsa është botuar në “Dituria Islame” Nr.96, Tetor 1997.